เจ้าพ่อ (1972) (TV36)

หากคุณต้องการนิยามภาพยนตร์เรื่องนี้ในคำหนึ่งมันจะเป็น 'ผลงานชิ้นเอก' ไร้ที่ติและไม่ธรรมดาThe Godfather ไม่ใช่ภาพยนตร์ แต่เป็นงานศิลปะที่ทำให้คุณรู้สึกถึงตัวละครและอารมณ์ของพวกเขาทุกครั้งที่ปรากฏบนหน้าจอ บทภาพยนตร์และทิศทางทั้งคู่มีความไร้ที่ติความน่าสนใจมีเสน่ห์และชัดเจนตัวละครเขียนได้ดีมากและมีความรู้สึกในทางที่ละเอียดอ่อนที่สุด คะแนนดั้งเดิมสำหรับภาพยนตร์นั้นงดงามและสะพานเชื่อมระหว่างตัวละครและอารมณ์ของพวกเขามันเป็นเพียงคะแนนที่ดีที่สุดที่ฉันเคยได้ยินจนถึงวันที่ในภาพยนตร์ ในภาพยนตร์ที่มีตัวละครลึกพร้อมกับเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมการแสดงของนักแสดงนั้นยอดเยี่ยมมากAl Pacino แบรนโดทุกคนยอดเยี่ยมมากที่ให้ชีวิตกับเรื่องราว สำหรับภาพยนตร์มีความยาวประมาณ 3 ชั่วโมง The Godfather มอบประสบการณ์การนั่ง

ก่อนอื่นฉันได้อ่านและได้ยินเกี่ยวกับภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นเวลา looong ก่อนที่ฉันจะดูมันและฉันได้ยินคนมากมายพูดถึงว่าพวกเขาคลั่งไคล้ภาพยนตร์เรื่องนี้อย่างไรฉันไม่รู้ว่าทำไมคนเหล่านี้ถึงพูดถึงหนังเรื่องนี้เนื่องจากเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่เปลี่ยนประวัติของโรงภาพยนตร์คำถามทั้งหมดเหล่านี้ในหัวของฉันหยุดทันทีเมื่อฉันดูมันฉันไม่สามารถนึกถึงประสิทธิภาพที่ดีขึ้นสำหรับนักแสดงทั้งแถวเช่นนี้สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจความลึกของหัวใจของฉันคือคุณสับสนว่าใครคือนักแสดงที่ดีที่สุดในผลงานชิ้นเอกนี้? The Don, Micheal, Santino, Clemenza หรือแม้แต่ Bonasera ในฉากอินโทรที่โดดเด่น ตัวละคร, ภาพยนตร์, แทร็กเสียงดูยอดเยี่ยม ฉันไม่สามารถจินตนาการได้ว่าฟรานซิสคอปโปลาสามารถรวบรวมนักแสดงทั้งหมดนี้เข้าด้วยกันได้อย่างไรส่วนใหญ่เป็นที่รู้จักของเรา ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นผลงานชิ้นเอกจริง ๆ และเป็นข้อมูลอ้างอิงสำหรับการแสดงการกำกับการเขียนและทุกอย่างอื่นในธุรกิจโรงภาพยนตร์

คำแรกในเทพนิยายอาชญากรรมของฟรานซิสคอปโปลา ("ฉันเชื่อในอเมริกา") ถูกพูดโดยพ่อที่ผิดที่แสวงหาความยุติธรรมจากมาเฟียดอนวิโตคอร์เลโอเนนมันเป็นท่าทางที่น่าขันในภาพยนตร์ที่รวบรวมความฝันแบบอเมริกันด้วยการล้างแค้นเริ่มต้นด้วยการเฉลิมฉลองการแต่งงานที่สนุกสนานจบลงด้วยการล้างบาปคาทอลิกคาทอลิกอย่างสนุกสนานสำหรับการลงโทษ;หรือ (มีหัวม้าที่ถูกตัดใต้ผ้าปูที่นอน) เพียงเพื่อใช้ประโยชน์ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับความประพฤติไม่ดีสำหรับการแสดงที่ยิ่งใหญ่ของความรุนแรงของแก๊งค์ แต่พลังที่แท้จริงของมันอยู่ในความแตกต่างกันนิดหน่อย: การแรเงาของวลี;การล่มสลายของการล่มสลายเสียงฝีเท้าบนบันไดโรงพยาบาลเครดิตไปที่นักเขียนร่วม Coppola และ Mario Puzo สำหรับบทภาพยนตร์ที่เดินไปอย่างสบาย แต่มีการวางแผนอย่างแน่นหนาโดยการศึกษาที่น่าทึ่งในทางตรงกันข้ามแสดงให้เห็นว่าเส้นบาง ๆ แบ่งความรักชาติเกียรติและความโหดร้ายความรักในครอบครัวและความรุนแรงในพิธีกรรมการเห็นส่วนที่หนึ่งเป็นอิสระจากสหาย/ภาคต่อของมันเป็นเหมือนการอ่านเฉพาะบทกลางของนวนิยายประวัติศาสตร์ที่ยาวและซับซ้อนที่อุดมไปด้วยรายละเอียดและละครเกี่ยวกับครอบครัวผู้อพยพที่รับมือกับเวลาที่เปลี่ยนแปลงในโลกใหม่ผลที่ได้คือการดัดแปลงนวนิยายยอดนิยมที่มีประสิทธิภาพไม่กี่แห่งและร่วมกับส่วนที่สองอาจเป็นคำสุดท้ายในละครภาพยนตร์เรื่อง Gangster